Blog 2: Terugblik Paralympische Spelen Tokyo – Homme
Zoals vorige week al aangegeven deze week een blog van Homme over de Paralympische Spelen van Tokyo en zijn ervaringen:
Nu dus naar Tokyo, met een voorbereidend trainingskamp in de stad Chiba (hoofdstad van de gelijknamige prefectuur op 40km afstand van Tokyo). Met twee extra uitdagingen t.o.v. eerdere toernooien: de hitte en Covid-maatregelen. Beide niet helemaal nieuw, maar wel in de combinatie. In 2019 hebben we ervaring opgedaan met de hitte tijdens een stage in Belek (Turkije) voorafgaand aan het WK in Doha. Een mooie proeftuin, waar we vast aan de slag konden met het bereiden van slush (ijsklontjes-sportdrank met als doel verlaging van de kerntemperatuur van de atleet), en hydratatie-monitoren o.a. aan de hand van ochtendurine. Met de Covid-maatregelen en het verblijven in een ‘bubbel’ konden we alvast ervaring opdoen tijdens het EK eerder in 2021 in Bydgoszcz. Echter was dit nog een vrij flexibele bubbel zonder al te veel controle bij in en uitgaan van hotel en PCR testen om de drie dagen.
De eerste anderhalve week hier had een vrij voorspelbare dagindeling: opstaan en gelijk richting ontbijt, onderweg even spugen in een buisje voor de PCR-test, urine-metingen, atleten behandelen, bus naar de baan, slush prepareren, verder behandelen, koelbad(en) klaarzetten, terug naar het hotel. Snel terug naar het hotel voor de lunch (en iedere keer weer hopen op uitzicht op Mount Fuji), koffie pakken op onze eigen vijfde verdieping (met een soort huiskamer en fysio-ruimtes), behandelen en nog een heen en weer naar het trainingscomplex. Terug naar het hotel voor een diner, met iedere dag een cadeautje van een organisatie of schoolkinderen uit de regio.
Zo klinkt het wellicht eentonig en vervelend, maar op de één of andere manier was het ook wel goed richtinggevend. Ik had het gevoel dat we nog rustig meerdere dagen in Chiba hadden kunnen blijven, maar nu was toch echt het moment aangebroken dat we naar het dorp mochten!
Na een korte busrit (met enorme hoosbuien en half ondergelopen wegdek) en de noodzakelijke Covid en andere veiligheidscontroles konden we dan eindelijk onze intrek gaan nemen in de TeamNL appartementen. Gelijk tegenover de grote eethal, waar op twee verdiepingen 24/7 geen nee te koop was. Verder in het TeamNL gebouw: lounges binnen en buiten (eigenlijk bedoeld om samen te komen met atleten van andere disciplines, maar tot eigen team beperkt ivm Covid), een ruimte met grote slushmachines en diepvriezers vol koelvesten, in de parkeerkelder een eigen krachthonk met veel spinningfietsen en een kantoor van NOC-NSF voor facilitaire ondersteuning en bezoek aan bijvoorbeeld de sportartsen.
Verder een zelfde dagverloop met PCR spuugjes in de ochtend, urine-controles, koelboxen met slush en koelvesten prepareren en veel extra tijd kwijt met wachten en inchecken bij de enorme buslaan, van waar de bussen naar alle verschillende venues en trainingsfaciliteiten gingen.
De dag van de opening hebben we hier geloof ik wel 2 en half uur gestaan en bij aankomst nog eens een paar uur voordat we daadwerkelijk achter de vlaggendrager het stadion inliepen. Ondanks in contrast dan weer een supersnel vertrek na deze opkomst en geen publiek in het stadion toch een indrukwekkend moment en vooral erg mooi om de emotie bij de atleten te zien. Eindelijk was het moment daar!
Eindelijk konden we aan de Spelen beginnen en nu was ook te merken dat iedereen gelijk ‘aan’ stond. Alles gericht op die ene kans om een unieke prestatie neer te zetten.
Lange dagen met heel vroeg opstaan en vaak pas laat in de avond en zelfs een keer na middernacht terug in het dorp voor een late diner. Proberen veel van de actie mee te krijgen via de app of op het grote scherm op de warm-up track. Trucs uithalen om atleten toch op te vangen bij de finish in de mixed zone (in enkele gevallen nodig ivm spasmes na maximale inspanning) en daar waar mogelijk te genieten van mooie prestaties samen met de rest van TeamNL op de tribunes!
Vier weken na vertrek sta je dan eindelijk weer op Schiphol, herenigd met het gezin en de vreemde gewaarwording dat mondkapjes ineens op allerlei plekken niet meer gedragen hoeven te worden. Vele indrukken die te groots zijn om te beschrijven en waarvan ik er vele in mijn verhaal ben vergeten (zoals de bewaking van vele Coast-Guard schepen en ronddobberende Zodiak-bootjes rondom het dorp, de grootsheid van Tokyo zelf, al zagen we er maar in de marge wat van, etc, etc). Een onvergetelijke (levens)ervaring!
Wat zou het mooi zijn om in Parijs een Spelen onder normale omstandigheden mee te mogen maken. Nu lijkt Corona op zijn retour, maar staat de vrije wereld voor een nieuwe heftige uitdaging / confrontatie. Hopelijk komt er snel een einde aan deze crisis en mag ik mij over een tijd dan ook weer toestaan om over dit soort zaken te dromen.
